• Η αιτιοπαθογένεια της σχιζοφρένειας παραμένει ασαφής και ως εκ τούτου η θεραπευτική της αντιμετώπιση είναι ελλιπής.

• Η διάγνωση τίθεται συμβατικά από φαινομενολογική παρατήρηση και περιγραφή του ασθενούς, χωρίς δυνατότητα κλινικοεργαστηριακής διαγνωστικής τεκμηρίωσης.

• Τα συμπτώματα της νόσου επηρεάζουν την οργάνωση της σκέψης, το συναίσθημα και τη συμπεριφορά με συνέπεια τη συχνή απώλεια επικοινωνιακών δεξιοτήτων και την έκπτωση στη διαπροσωπική, κοινωνική και επαγγελματική λειτουργικότητα του ατόμου.

• Η σχιζοφρένεια έχει ισχυρό γενετικό υπόβαθρο με κληρονομησιμότητα 60-80%. Η πρόσφατη ανακάλυψη κοινών πολυμορφισμών του γονιδιώματος μικρής διεισδυτικότητας, σε συνδυασμό με πολύ σπάνιες ελλείψεις ή επαναλήψεις χρωμοσωμικών περιοχών μεγάλης διεισδυτικότητας, εξηγούν, μόνο εν μέρει, την υψηλή κληρονομησιμότητα της νόσου.

• Οι περιβαλλοντικοί παράγοντες κινδύνου που έχουν αναγνωρισθεί (π.χ. περιγεννητικές επιπλοκές, προγεννητικές λοιμώξεις, έκθεση σε ψυχογενείς τραυματικές εμπειρίες κατά την παιδική ηλικία, χρήση ψυχοδραστικών ουσιών στην εφηβεία, αστικοποίηση, μετανάστευση κ.λπ.) είναι «μη ειδικοί» παράγοντες κινδύνου νόσησης και δεν προαπαιτούνται για την εκδήλωση της. Η αλληλεπίδρασή τους με ακόμη άγνωστους γενετικούς παράγοντες κινδύνου αποτελεί το επικρατέστερο μοντέλο κατανόησης της ευαλωτότητας για την εκδήλωση της νόσου. Η κλινική τους σημασία έγκειται στην προοπτική τροποποίησης μερικών εξ αυτών σε ευάλωτα άτομα υψηλού γενετικού κινδύνου.

• Αναδρομικές επιδημιολογικές μελέτες έχουν αναδείξει πως η νόσος αναπτύσσεται συχνά σε υπόβαθρο ήπιων νευροαναπτυξιακών και γνωσιακών ελλειμμάτων.

• Η ντοπαμινεργική/γλουταμινεργική υπόθεση παραμένει η καλύτερα υποστηριζόμενη εμπειρικά νευροχημική υπόθεση της συμπτωματολογίας της νόσου.

• Η θεραπευτική αντιμετώπιση της σχιζοφρένειας είναι συμπτωματική και περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο τη χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής προς μείωση των θετικών συμπτωμάτων.

• Η ολιστική προσέγγιση των αναγκών του ασθενούς στο βιολογικό, ψυχολογικό και κοινωνικό επίπεδο είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος θεραπευτικής προσέγγισης.